“Die dag schoof de wereld onder onze voeten door… Ongeloof, aangeslagen, kapot ! ”
Aan de telefoon sprak ik de papa van dit sterrenkindje; of ik voor hen een 3D-beeldje van hun stilgeboren kindje kon maken, als tastbare herinnering. “Want wij hebben niets meer van haar”, zuchtte hij.
Mijn (groot)moederhart brak.

Zijn dochtertje had nog een niet te winnen strijd gevoerd.

Gisteren kwam hij zijn kunstwerkje ophalen in onze privéwoning. Zichtbaar geëmotioneerd begon hij het kleine handje te strelen, het kwetsbare hoofdje te aaien en de details te bekijken, de fragiele vingertjes, de fijne haardos, het niet volmaakte neusje (ik had nog gevraagd of hij wou dat ik het digitaal bijwerkte en had een duidelijke ”neen” als antwoord gekregen; herinneren zoals ze was; tastbaar herinneren). Ik keek mijn man aan en een warm gevoel overviel me omdat ik wist dat deze ouders echt steun zullen hebben aan het kunstwerkje…

Voorzichtig vroegen wij nog of wij foto’s mochten publiceren op de website en/of social media van dit beeldje. “Absoluut, ik zou zelfs ontzettend vereerd zijn als jullie dit willen doen” antwoordde de papa. “Heel toevallig ben ik bij jullie beland, maar iedere sterrenouder zou moeten weten dat dit bestaat”.

Is het toeval dat ik daarnet in een mediabericht hoorde dat het uitgerekend vandaag wereldlichtjesdag is, de dag van het overleden kind? Daar vertelde een andere sterrenouder “herinneringen vervagen terwijl je eigenlijk niet wilt dat die vervagen”.

Wel laat dit bericht dan zichtbaar zijn voor iedereen...

Groetjes,
Gwin